tear

ยิ่งดูก็ยิ่งเศร้าจริงๆ สมแล้วที่เพื่อนบอกว่าหนังเรื่องนี้ “เป็นหนังดีที่ไม่น่าดูซ้ำ” เพราะดูอีกกี่ทีก็ร้องไห้อยู่ดี ตอนที่ 5 “A disabled person notebook” และ ตอนที่ 6 “Heartless glances” หลังจากอายะได้ผ่านขั้นสุดท้ายของ Grief ไป ก็ได้เข้าสู่หนทางการใช้ชีวิตหลังการสูญเสีย หรือ “Grief Work” ซึ่ง J. William Worden ได้ให้ความหมายของหนทางนี้ผ่านคำย่อ 1 คำนั่นคือ TEAR โดยอายะได้เริ่มขั้น 1 ของ TEAR หรือ T: To accept the reality of the loss ไปตั้งแต่ตอนที่แล้ว เพราะการยอมรับใน Grief ก็คือ T นั่นเอง จากนั้นอายะก็เข้าสู่ E: Experience the pain of […]

ผ่านไปอีก 2 ตอนแล้ว ในที่สุดอายะก็ได้รู้ว่าตัวเองเป็น โรค spinocerebellar ataxia ซึ่งการตอบสนองกลับน้อยกว่าที่คิดไว้มากเหมือนกัน อาจจะเป็นเพราะ บทละครเก็บไว้ให้เสียใจมากๆ ตอนไคลแม็กซ์ก็ได้ ตอนที่ 3 “Why did the illness choose me?” และ ตอนที่ 4 “The Loneliness of Two” หลังจากอายะรับรู้โรคที่ตัวเองเป็นแล้ว ก็ผ่านขั้นที่ 1 ไปเลย เพราะความสงสัยในอาการของตัวเอง บวกกับข้อมูลที่ค้นได้ และการปิดบังของพ่อแม่ พอได้คำยืนยันจากหมอมิซึโนะจึงเชื่อว่าตนเองเป็นโรคนี้จริง แล้วก็ไปสู่ขั้นที่ 2 กับคำถามนี้ ทำไมโรคนี้ต้องเลือกฉันด้วย คำถามที่ไม่มีใครตอบได้ แต่พอได้ยินแล้วน้ำตามันก็ไหลออกมา หลังจากนั้นอายะก็ข้ามขั้นที่ 3 ไปสู่ขั้นที่ 4 เศร้าเสียใจแค่ช่วงสั้นๆ เพราะอนาคตข้างหน้ายังต้องเสียใจมากกว่านี้ ตอนนี้จึงยอมรับสภาวะที่ตัวเองเป็น และยอมปฏิบัติตัวตามคำแนะนำของแพทย์ ทำให้จบ 5 Stages of Grief แต่เพียงแค่นี้ ต่อจากนี้ไปจะเป็น […]